HISZPANIA-online.com - Polski Portal o Hiszpanii. :: Bł. Jan Agramunt SP (1907-1936)

Urodził się w Almazora (Castellón) 14 lutego 1907 r. Jego rodzicami byli Józef Agramunt i Antonia Riera. Habit zakonny przyjął w Albarracín 15 sierpnia 1922 r., a pierwszą profesję zakonną złożył 15 lutego 1923 roku. Studia filozoficzne odbył w Irache a teologiczne w Masía del Pilar de Godelleta. Tam też złożył profesję wieczystą w dniu 15 sierpnia 1928 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał w grudniu 1930 roku.
Posługę kalasantyńską wypełniał w Gandía (1929-1932), w Albacete (1932-1935), w Castel-lón de la Plana (1935-1936).
Zginął w okolicach Almazora 4 sierpnia 1936 roku. Jego szczątki zachowały się na cmentarzu w Almazora.

Począwszy od 18 lipca 1936, w Castellón de la Plana, gdzie przebywał O. Jan Agramunt, rozruchy rewolucyjne były zdecydowanie antyreligijne. Rektor Kolegium Szkół Pobożnych pozostał na swoim miejscu tak długo jak to było możliwe, dlatego pozwolił ojcom ze Wspólnoty szukać miejsca, w którym mogliby się ukryć.
20 lipca O. Agramunt zadecydował udać się do Almazora, swojej rodzinnej miejscowości, by tam zamieszkać w domu swoich rodziców. Również to miejsce nie było zbyt bezpieczne, gdyż rodzina była znana ze swych prawicowych poglądów.
W miejscowości, jak w całej Prowincji Castellón, miały miejsce wystąpienia antyreligijne. W dniu, w którym został podpalony kościół parafialny i kościół Santo Christo del Calvario, O. Jan odprawiał Mszę św. w ukryciu, w kaplicy Sióstr Pocieszenia i spożył Najświętszy Sakrament, który znajdował się w tabernakulum, aby nie dopuścić do profanacji.

Mówi się, że pod koniec lipca pewna niewiasta znalazła wśród ruin kościoła Santo Cristo, obok cyborium, trochę Hostii. Myśląc, że są to Hostie konsekrowane, zebrała je i zaniosła do O. Agramunta. Ten, przed ich spożyciem, jak to uczynił z Postaciami w kościele Pocieszenia, chciał udać się do prałata Castellón, aby dowiedzieć się jak powinien postąpić w tym przypadku. Jego brat odradzał mu tam się udawać, ale ojciec był przekonany, że jego obowiązkiem jest rozstrzygnąć tę sprawę sumienia. W Castellón znalazł się ktoś, kto go rozpoznał i doniósł o jego obecności "czerwonemu" Komitetowi.

Kiedy, po rozmowie z prałatem, O. Agramunt wracał do Almazora, spotkał milicjantów, którzy czekali na niego, aby go zaaresztować. Około 21 został zaprowadzony do Magistratu i stamtąd do więzienia: godzinę wcześniej został zaaresztowany jego brat Fryderyk.

W pierwszych dniach sierpnia, w wiezieniu w Almazora przebywała dwudziestka ludzi, wśród których było czterech księży. Wkrótce rozpoczęto zabijać księży: i tak po paru dniach został wyprowadzony z więzienia i zabity Ksiądz Paschale Uzó. O. Jan zrozumiał, że nie za długo przyj-dzie jego kolei i modlitwą przygotował się do męczeństwa, które uważał za dar Boży. Kilka razy spowiadał się u księdza Paschale Chulví, który będzie jego towarzyszem męczeństwa i spowiadał innych więźniów. Wszystkim dodawał odwagi. Był zwyczaj powtarzać: "Mogą odebrać nam życie, ale nic więcej".

Matka i siostra, które go często odwiedzały, szukały sposobu, by uwolnić O. Jana i jego brata Fryderyka, gotowe do użycia każdego środka, także sprzedaży wszystkiego co mieli. O. Jan, kiedy się o tym dowiedział, zdecydowanie się temu sprzeciwił, mówiąc, że jeśli wolą Bożą jest by umarł jako męczennik, to będzie bardzo zadowolony z takiej śmierci.

Także narzeczona brata poświęcała się, aby ich uwolnić. Miała odwagę stanąć przed dowódcą milicjantów: powiedziała mu, że dwaj bracia byli z ubogiej rodziny, ale są ludźmi uczciwymi i wykształconymi, że byliby pożyteczni dla społeczeństwa... Odpowiedź była następująca: dla Fryderyka może być nadzieja, ale dla O. Jana nie można nic zrobić, z prostej przyczyny, jest księdzem.
Tak to dla O. Agramunta wybiła godzina męczeństwa. Około północy 13 sierpnia został wyprowadzony z więzienia razem z księdzem Chulví. Brat Fryderyk mocno go uścisnął, mówiąc, że jest gotów iść za nim aż na śmierć. O. Jan odpowiedział, że nie musi się nim przejmować, ponieważ idzie do Raju. Brat musiał się zadowolić odprowadzeniem go tylko wzrokiem, do wejścia do auta.

W czasie drogi na męczeństwo był spokojny, nawet robił wrażenie, że jest radosny. Rozmawiał z milicjantami, mówiąc, że im z serca przebacza.

Kiedy dojechali do miejsca nazywanego "Plá de Museros", położonego 6 kilometrów od Almazora, zjechali z szosy i skierowali się na wiejską drogę i po kilkuset metrach zatrzymali się. Tam dwóm księżom kazano wysiąść z samochodu i zbliżyć się do świętojańskiego drzewa, po czym zostali zastrzeleni.

Mówi się, że O. Jan zginął klęcząc i że jego ostatnimi słowami były słowa przebaczenia dla morderców.

Ciała ich zostały pochowane zbyt pobieżnie, przykryte odrobiną ziemi, tak że kilka dni później Komitet rozkazał oblać je benzyną, spalić i pochować na swoim miejscu. Z ciała O. Jana zachowały się pewne szczątki, które posłużyły do jego identyfikacji, kiedy, po zakończeniu wojny, rodzice sądownie wystąpili o ekshumację.
Jego szczątki razem ze szczątkami ks. Chulví zostały złożone w grobowcu na cmentarzu w Almazora.

***

O. Jan Agramunt, pomimo młodego wieku - zginął mając tylko 29 lat -pozostawił po sobie dobre wspomnienie w Szkołach Pobożnych i w rodzinnej miejscowości, nie tylko poprzez męczeństwo, ale także przez świetlany przykład, który dał jako zakonnik i jako wychowawca.

Urodzony w uroczym miasteczku Almazora, pochodzenia arabskiego, ale z korzeniami chrześcijańskimi, Jan otrzymał dobre wychowanie od swoich pobożnych rodziców, Józefa i Antoniny Riera. Od małego służył w kościele parafialnym jako ministrant. Mając piękny głos i odkrywając predyspozycje do muzyki, śpiewał w czasie świętych obrzędów, z wielkim pożytkiem wiernych. Wśród swoich rówieśników odznaczał się religijnością i dobrocią.

Bliskość ołtarza i aktywny udział w funkcjach liturgicznych przyczyniły się do zrodzenia się w nim pragnienia zostania kapłanem. Pieczę nad nim miał proboszcz miejscowości i udzielił mu pierwszych lekcji języka łacińskiego. Jednak rodzina była biedna i nie mogła pokrywać kosztów seminarium. On spotkał brata Józefa: byłym uczniem ojców pijarów, porozmawiał o nim z Rektorem Kolegium w Castellón, i tak oto Jan mógł być przyjęty do Szkół Pobożnych. Ten sam brat to-warzyszył mu do Walencji. Opowiada brat Fryderyk, że gdy Józef pożegnał się z nim, Jan zaczął płakać. Myśląc, że chciał odstąpić od swojej decyzji, powiedział mu: "Jeżeli chcesz, możesz wrócić do domu". Ale Jan odpowiedział: "Nie, chcę zostać, jednak nie wiem, czy będę w stanie poradzić sobie ze studiami. Ale jednej rzeczy jestem pewien, że nikt nie będzie mógł się skarżyć na mnie z powodu moich obowiązków i mego zachowania".

Dwa lata spędził w postulantacie w Masía del Pilar de Godelleta, dając próbę przykładnego studium i dobrego świadectwa, że powołanie pijarskie nie było wynikiem dziecięcego kaprysu, ale było głęboko zakorzenione w jego duszy.
Dopuszczony do nowicjatu, udał się do Albarracín i tam, pod kierownictwem O. Magistra Andrzeja Clemente uczył się żyć jako zakonnik. Uczył się harmonizować swój charakter radosny i młodzieńczy z powagą i skupieniem właściwymi domowi formacyjnemu. Nie stracił dobrego nastroju, kiedy na koniec nowicjatu, nie mógł udać się do Irache, aby rozpocząć regularnie rok szkolny, zgodnie ze swoim pragnieniem, ponieważ został dotknięty uciążliwą gorączką.

W Domu Centralnym w Irache, gdzie do rozpoczętego roku dołączył pod koniec października 1923 roku, całkowicie poświęcił się studiom, podczas których wraz z filozofią i teologią, studiowało się przedmioty konieczne dla formacji przyszłych nauczycieli. Bardzo dobrze sobie radził we wszystkich dyscyplinach, ale przedmiotem ulubionym była bez wątpienia muzyka, którą uprawiał od małego. Obdarzony pięknym barytonem, dobrym uchem i z dobrą znajomością teorii odznaczał się podczas prób i występów chórów, świeckich i kościelnych.

W 1926 roku został wysłany do Masía, do drugiego Junioratu, aby ukończyć studia teologiczne. 15 lutego 1928 roku złożył profesję wieczystą.

Zdolności pedagogiczne Ojca Jana, jego apostolat kapłański, jak również jego dary muzyczne i dobroduszność jego charakteru uwydatniły się w latach, w których wypełniał posługę kalasantyńską w Kolegiach w Gandía, Albacete i Castellón. Były to lata prawdziwie szczęśliwe.

W Gandía przebywał w latach od 1930 do 1932. Podczas świąt Bożego Narodzenia udał się do Almazora, aby odprawić Mszę Świętą Prymicyjną w kościele parafialnym, w którym był ochrzczony. Był to wielki dzień dla jego rodziny i dla całej miejscowości, która widziała dawnego ministranta zbliżającego się do ołtarza jako Sługa Chrystusa, w sytuacji, w której zaczynało się słyszeć o pierwszych zamętach politycznych i pierwszych manifestacjach antyreligijnych.

Były to lata, w których zakonnicy i Instytuty byli zobowiązani do ukrywania swej tożsamości, aby móc kontynuować działalność edukacyjną. Mimo to jednak, rodziny nadal ufnie powierzały swoich synów Ojcom Pijarom, ponieważ chciały, ażeby byli wychowywani w wierze i kształtowani w cnotach chrześcijańskich.
O. Agramuntowi w Albacete zostało powierzone uczenie chłopców z Baccellierato. Wypełniał działalność dydaktyczną ze zwyczajną dobrodusznością, ale także z wielką powagą: potrafił być z chłopcami i był przez nich poważany jako jeden z bardziej zdolnych nauczycieli.

W roku szkolnym 1935/36 został przeniesiony do Kolegium w Castellón de la Plana, blisko swojej miejscowości. Swój obowiązek pijara i obowiązek Prefekta szkoły wypełniał do końca roku szkolnego, kiedy musiał szukać miejsca, gdzie mógłby się ukryć.

"Jego kariera pijara była krótka, ale intensywna - mówi O. Calasanz Bau. Po szczęśliwym dzieciństwie, po wytrwałej formacji, po 7 latach całkowitego poświęcenia się nauczaniu, została ona ukoronowana świadectwem krwi, najwyższą próbą jego miłości do Chrystusa".

Aresztowany pewnego razu, pomimo nalegań matki i siostry, nie mógł być uwolniony, z jednego powodu, że był Sługą Chrystusa.
Podczas uwięzienia był zawsze pogodny: wypełniał urząd kapłański, otrzymał sakrament pokuty od księdza Michała Chulví, swego towarzysza męczeństwa.

Chciał być zabity bez odwracania się plecami, na kolanach, wypowiadając słowa przebaczenia.